İran Kedisi

Fars kedisi, yuvarlak yüzü ve ufak ağzıyla ayırt edilen uzun tüylü bir kedi cinsidir. İran üzerinden dünyaya dağılımı Horasan'dan ihraç edilen kedilerin 1620'li yıllarda Pietro della Valle tarafından Ankara üzerinden İtalya'ya gelmesiyle başlamıştır.
maksimum tanınan ırklardan biri olan İran Kedisi, köklü zamanı ve inanılmaz sevimliliklerinin yanısıra, pek çok türün de atası olma özelliğine haiz.

Tarihi
malum en eski kedi ırklarından olan İran kedileri, tüm dünyada büyük bir üne haiz. Nerede ise her kedi ırkında bir parçası bulunan İran kedileri, Persian Kedisi adıyla tüm dünyada tanınmakta. Adından da anlaşılabileceği benzer biçimde, kökenleri İran olan bu ırkın ortaya çıkışının 17 yüzyıl olduğu düşünülmekte. Tamamen organik mutasyon sonucu ortaya çıkan bu güzel ırk, Avrupa’ya 1626 yılında ulaştı.


19. Yüzyıla kadar çok popüler olan İran kedileri, bu popülerliği yardımıyla farklı renklerde de görülebiliyor. Günümüzde hemen hemen her renkten Persian kedisine rastlamak mümkün.
Soğukkanlı bir kedi ırkı olan Persian (İran) kedisi, güneş vuran bir pencerede uyumayı ve güneşlenmeyi sever. Yavru bir kedi gibi hareketli olabilir. İlk bakışta kemiklerinin kalın ve tüylerinin kabarık olmasından dolayı büyük görünmesine rağmen, tüylerin altında orta irilikte bir vücudu vardır. Görüntüsü dikkat çekicidir. Vücudu, bacakları ve boynu kısadır ancak yapısal olarak kalındır. Kuyruğu kısa ve kulakları küçüktür. Kafası yuvarlaktır, gözleri de aynı şekilde ve büyüktür. Profilden burnu belli bile olmaz; sadece burnunun olduğu yerde renk farklılığı vardır. Tüyleri kalın, uzun ve yoğundur. Parlak yapısı ile dikkat çeker.Çok eski zamanlara dayanan bir kedi sahiplendirme ırkı olduğundan dolayı, zamanı birazcık pusludur. Uzun tüylü kediler Asya’dan ithal edilerek 1500’lü yıllarda İtalya’ya getirilmiştir. 17. Yüzyılda ise PietroDella Vella üreme programına almak için bu ırka ilişkin bir kediyi İtalya’ya getirmiştir. Çöllerde yaşayan bir kedi olmasından dolayı İran’da bu kedi ırkının adı SandCat ( Kum Kedisi) olarak bilinir. Yapısı kumda yaşamaya uygun ve çelik gibidir. Ortalama yüz yıl sonra, Nicolas de Pereisc uzun tüylü kediler satın almıştır. Bu kediler başka uzun tüylü bir ırk olan Türk Angora ırkının bulunmuş olduğu Türkiye’den getirilmiştir. 19. Yüzyılda Türkiye’den gelen bu kedinin akrabalarıyla İtalya’dan gelenler çiftleştirilmiştir. Bu da günümüz İran kedisinin kökenini oluşturur. Buradan da anlaşılacağı gibi insan müdahalesi ile oluşmuş bir kedi ırkıdır. Kraliçe Victoria ve soylu ailelerin bu kedi cinsine hayranlık duymaya başlamasıyla birlikte İran kedisinin popülerliği artmıştır. 19. Yüzyılın sonlarına doğru ABD’ya da getirilmiş ve orada da popüler olmayı başarmıştır.
İran kedileri sakin ve sessiz yapıları ile tanınan bir ırk. Devamlı kucakta olmaktan ve insanlar ile sıcak temasta kalmaktan çok hoşlanan bu ırk, gerekli ilgiyi gördüğü sürece sahiplerine çok sadık olabiliyor. Bir kere sahibine alıştıktan sonrasında, her adımında onu ilgiyle izleyen Persian ırkı, çok zeki olmasa da belli komutları öğrenebiliyor.

İran kedileri sessizlikten hoşlanan bir ırk. Gürültülü ortamları çok fazla tercih etmeyen bu ırk, eğer çok fazla gürültü var ise ortamı terk edecektir. Aynı şekilde fazla ilgiden de bunalabilen İran kedileri, istemediğiniz süre sevmeniz halinde sizden kaçabilir.


Bu ırkı ev için uygun meydana getiren özelliklerden biri, tırmanmak ve zıplamaktan çok hoşlanmamaları. çoğu zaman yerde olmayı yeğleyen İran kedileri, yüksek noktalara atlamıyor yada perdelere tırmanmıyor. Sadece kedinizin ilgisini çekecek oyuncakları etrafta bulundurmanızda yarar var.